புறநானூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஏழாவதான நெடுநல்வாடை, பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனை மதுரைக் கணக்காயனார் மகனார் நக்கீரனார் பாடியது.
பதிற்றுப்பத்து
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஆறாவதான மதுரைக்காஞ்சி, தலையாலங்கானத்துச் செரு வென்ற பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனை மாங்குடி மருதனார் பாடியது.
ஐங்குறுநூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் மூன்றாவதான சிறுபாணாற்றுப்படை, ஒய்மான் நாட்டு நல்லியக்கோடனை இடைக்கழி நாட்டு நல்லூர் நத்தத்தனார் பாடியது.
நற்றிணை
எட்டுத்தொகை நூல்களில் முதலாவதாக இடம்பெற்றுள்ள நூல் ‘நற்றிணை’. ‘நல்’ என்னும் அடைமொழியும் அகப்பொருள் ஒழுக்கத்தைச் சுட்டும்
குறுந்தொகை
பத்துப்பாட்டுக்களில் இரண்டாவதான பொருநர் ஆற்றுப்படை,சோழன் கரிகாற்பெருவளத்தானை முடத்தாமக் கண்ணியார் பாடியது.
கலித்தொகை
பத்துப் பாட்டுக்களில் நான்காவதான பெரும்பாணாற்றுப்படை, தொண்டைமான் இளந்திரையனைக் கடியலூர் உருத்திரங் கண்ணனார் பாடியது.
அகநானூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஐந்தாவது முல்லைப் பாட்டு, காவிரிப் பூம்பட்டினத்துப் பொன் வாணிகனார் மகனார் நப்பூதனார் பாடியது.
பரிபாடல்
பத்துப் பாட்டுக்களில் எட்டாவதான குறிஞ்சிப்பாட்டு, ஆரிய அரசன் பிரகத்தனுக்குத் தமிழ் அறிவித்தற்குக் கபிலர் பாடியது.
புறநானூறு: 360
பலர் வாய்த்திரார்!
பலர் வாய்த்திரார்!
பாடியவர் :
சங்க வருணர் என்னும் நாகரியர்.
திணை :
காஞ்சி.
துறை :
பெருங்காஞ்சி.
பெரிது ஆராச் சிறு சினத்தர்,
சில சொல்லால் பல கேள்வியர்,
நுண் ணுணர்வினாற் பெருங் கொடையர்
கலுழ் நனையால் தண் தேறலர்,
கனி குய்யாற் கொழுந் துவையர், . . . . [05]
தாழ் உவந்து தழூஉ மொழியர்,
பயன் உறுப்பப் பலர்க்கு ஆற்றி
ஏம மாக இந்நிலம் ஆண்டோர்
சிலரே; பெரும! கேள் இனி; நாளும்,
பலரே தகை அது அறியா தோரே! . . . . [10]
அன்னோர் செல்வமும் மன்னி நில்லாது;
இன்னும் அற்று, அதன் பண்பே; அதனால்
நிச்சமும் ஒழுக்கம் முட்டிலை; பரிசில்
நச்சுவர் கையின் நிரப்பல் ஓம்புமதி; அச்சுவரப்
பாறுஇறை கொண்ட பறந்தலை, மாகத . . . . [15]
கள்ளி போகிய களரி மருங்கின்,
வெள்ளில் நிறுத்த பின்றைக், கள்ளொடு
புல்லகத்து இட்ட சில்லவிழ் வல்சி,
புலையன் ஏவப் புன்மேல் அமர்ந்துண்டு,
அழல்வாய்ப் புக்க பின்னும், . . . . [20]
பலர்வாய்த்து இராஅர், பகுத்துஉண் டோரே.
சில சொல்லால் பல கேள்வியர்,
நுண் ணுணர்வினாற் பெருங் கொடையர்
கலுழ் நனையால் தண் தேறலர்,
கனி குய்யாற் கொழுந் துவையர், . . . . [05]
தாழ் உவந்து தழூஉ மொழியர்,
பயன் உறுப்பப் பலர்க்கு ஆற்றி
ஏம மாக இந்நிலம் ஆண்டோர்
சிலரே; பெரும! கேள் இனி; நாளும்,
பலரே தகை அது அறியா தோரே! . . . . [10]
அன்னோர் செல்வமும் மன்னி நில்லாது;
இன்னும் அற்று, அதன் பண்பே; அதனால்
நிச்சமும் ஒழுக்கம் முட்டிலை; பரிசில்
நச்சுவர் கையின் நிரப்பல் ஓம்புமதி; அச்சுவரப்
பாறுஇறை கொண்ட பறந்தலை, மாகத . . . . [15]
கள்ளி போகிய களரி மருங்கின்,
வெள்ளில் நிறுத்த பின்றைக், கள்ளொடு
புல்லகத்து இட்ட சில்லவிழ் வல்சி,
புலையன் ஏவப் புன்மேல் அமர்ந்துண்டு,
அழல்வாய்ப் புக்க பின்னும், . . . . [20]
பலர்வாய்த்து இராஅர், பகுத்துஉண் டோரே.
பொருளுரை:
சினத்தைப் பெருக விடாமல் சினம் காட்டவேண்டும். சில சொற்களால் சுருக்கமாகப் பேசவேண்டும். பலவாக விரித்துச் சொல்வனவற்றையெல்லாம் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும். அவற்றின் பொருளை நுட்பமாக உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும். பெருமளவில் கொடை நல்க வேண்டும். அடியில் கலங்கிப் படிந்துள்ள நனைச் சாற்றினையும், பழம் ஊறிய குளுமையான தேறல் - சாற்றினையும் பருகத் தரவேண்டும். நெய் கனியக் கனியக் ‘குய்’ என்று தாளிக்கப்பட்ட துவையலை அந்தப் பருகுநீருடன் தரவேண்டும். தாழ்மையாகப் பேச வேண்டும். எதிர்த்துப் பேசாமல் தழுவிப் பேச வேண்டும். இப்படி நடந்துகொண்டால் பலருக்கும் பயன் விளையும்.