புறநானூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஏழாவதான நெடுநல்வாடை, பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனை மதுரைக் கணக்காயனார் மகனார் நக்கீரனார் பாடியது.
பதிற்றுப்பத்து
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஆறாவதான மதுரைக்காஞ்சி, தலையாலங்கானத்துச் செரு வென்ற பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனை மாங்குடி மருதனார் பாடியது.
ஐங்குறுநூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் மூன்றாவதான சிறுபாணாற்றுப்படை, ஒய்மான் நாட்டு நல்லியக்கோடனை இடைக்கழி நாட்டு நல்லூர் நத்தத்தனார் பாடியது.
நற்றிணை
எட்டுத்தொகை நூல்களில் முதலாவதாக இடம்பெற்றுள்ள நூல் ‘நற்றிணை’. ‘நல்’ என்னும் அடைமொழியும் அகப்பொருள் ஒழுக்கத்தைச் சுட்டும்
குறுந்தொகை
பத்துப்பாட்டுக்களில் இரண்டாவதான பொருநர் ஆற்றுப்படை,சோழன் கரிகாற்பெருவளத்தானை முடத்தாமக் கண்ணியார் பாடியது.
கலித்தொகை
பத்துப் பாட்டுக்களில் நான்காவதான பெரும்பாணாற்றுப்படை, தொண்டைமான் இளந்திரையனைக் கடியலூர் உருத்திரங் கண்ணனார் பாடியது.
அகநானூறு
பத்துப் பாட்டுக்களில் ஐந்தாவது முல்லைப் பாட்டு, காவிரிப் பூம்பட்டினத்துப் பொன் வாணிகனார் மகனார் நப்பூதனார் பாடியது.
பரிபாடல்
பத்துப் பாட்டுக்களில் எட்டாவதான குறிஞ்சிப்பாட்டு, ஆரிய அரசன் பிரகத்தனுக்குத் தமிழ் அறிவித்தற்குக் கபிலர் பாடியது.
புறநானூறு : 261
கழிகலம் மகடூஉப் போல!
கழிகலம் மகடூஉப் போல!
பாடியவர் :
ஆவூர் மூலங்கிழார்.
திணை :
கரந்தை.
துறை :
கையறு நிலை.
வண்டுபடு நறவின் தண்டா மண்டையொடு
வரையாப் பெருஞ்சோற்று முரிவாய் முற்றம்,
வெற்றுயாற்று அம்பியின் எற்று? அற்று ஆகக்
கண்டனென், மன்ற; சோர்க, என் கண்ணே; . . . . [05]
வையங் காவலர் வளம்கெழு திருநகர்,
மையல் யானை அயாவுயிர்த் தன்ன
நெய்யுலை சொரிந்த மையூன் ஓசை
புதுக்கண் மாக்கள் செதுக்கண் ஆரப்
பயந்தனை, மன்னால், முன்னே! இனியே . . . . [10]
பல்ஆ தழீஇய கல்லா வல்வில்
உழைக்குரற் கூகை அழைப்ப ஆட்டி,
நாகுமுலை அன்ன நறும்பூங் கரந்தை
விரகுஅறி யாளர் மரபிற் சூட்ட,
நிரைஇவண் தந்து, நடுகல் ஆகிய . . . . [15]
வென்வேல் விடலை இன்மையின் புலம்பிக்,
கொய்ம்மழித் தலையொடு கைம்மையுறக் கலங்கிய
கழிகலம் மகடூஉப் போல
புல்என் றனையால், பல்அணி இழந்தே.
பொருளுரை :
அந்தோ! அன்று என் தலைவனுடைய அடையாக் கதவினை உடைய இல்லம் (இரவலர்க்கு வழங்க எப்போதும் திறந்தே இருக்கும் இல்லம்) வண்டு மொய்க்கும் நறவுக்கள் பானையும், இன்னாருகென்று வரையறுக்காது எல்லாருக்கும் பெருஞ்சோற்று முரிவாயும் (பெருஞ்சோறு சமைத்து வைத்திருக்கும் அண்டாப்பானை திறந்திருக்கும் வாயையும்) கொண்டிருந்தது. இன்று அந்தப் பானைகள் நீர் இல்லாத ஆற்றில் கிடக்கும் அம்பிகள் போலப் பயன்றறு வெறிச்சோடிக் கிடக்கின்றன. இதனைப் பார்க்கிறேன். இப்படிப் பார்க்கும் என் கண்விழிகள் இற்று விழட்டும் முன்னே வையத்தைக் காக்கும் வளம் நிறைந்த அரண்மனையில் உறங்கும் யானை சோம்பல் முரித்து மூச்சு விடுவது போல, ஆட்டிறைச்சியை நெய்யில் போட்டுச் சுடும் ஓசையும், அதனைப் புதுப்புது மாந்தர் வயிறார, கண் சிவக்க (செது = செம்மை, வயிற்றுக் குடல்) உண்ணும் காட்சியையும் வழங்கிக்கொண்டிருந்தது. இனி அங்கே வெற்றிவேல் வீரன் பல ஆனிரைகளை தழுவிக்கொண்டு தன் கல்லா வல்வில்லால் ஓட்டிவந்த வீரன் கூகை தன் இனத்தை இரை உண்ண அழைக்கும்படி, தடுத்தவரைக் கொன்ற வீரன் இல்லாமல் பசுவின் முலைக்காம்பு போல் பூத்திருக்கும் கரந்தைப் பூ சூட்டப்பட்டு மரபுப்படி சூட்டப்பட்டு தரம் (விரகு) அறிந்த பெருமக்களால் சூட்டப்பட்டு ஆனிரை மீட்டுத்தந்தவன் நடுகல்லாகிவிட்டதால் தனிமைப்பட்டுக் கிடக்கிறது. (புலம்பிக் கிடக்கிறது). அவனது மனைவி கைம்மைக் கோலத்துடன் மயிர் மழித்த மொட்டைத்தலையோடு, அணிகலன்கள் அனைத்தையும் களைந்துவிட்ட கோலத்தில் புல்லென்று அற்பமானது போல, அவனது வீட்டுமுற்றமும் புல்லென்று கிறக்கிறது.